หยิบยกจากหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ คอลัมภ์จุดประกายของครูเป้ ผมชอบนะ อ่านแล้วนึกถึงคนๆ นึงที่หากผมเอ่ยถามว่า เธอชอบวันไหน คำตอบที่ได้อาจจะเหมือนกับในเรื่องที่ครูเป้เขียนก็ได้ เรื่องนี้ผมยกให้เต็มสิบ เลยอยากหยิบยกมาเล่าสู่กันฟัง เพราะผมชอบ จึงอยากจะเล่า เรื่องมีอยู่ประมาณว่า
ในวงสนทนาระหว่างคุณครูกับนักเรียนชั้นมัธยมแห่งหนึ่งก็อาจเป็นได้ ระหว่างคุยกันอย่างสนุกสนานนั้น คุณครูก็เอ่ยถึงหัวข้อชวนคุยหนึ่งเพื่อจุดประกายความคิดของเด็กๆ ในวันสบายๆ ว่า “วันที่ฉันชอบ” โดยหลังจากเวลาผ่านไปชั่วครู่ เพื่อให้หลายคนขบคิดถึงคำตอบที่ไม่มีถูกผิดนั้น และพูดคุยกันในวงสนทนา เด็กสาวคนแรกวัย 15 ปีเป็นคนแรกที่ตอบคำถามก่อนว่า เธอชอบวันอาทิตย์มากที่สุด โดยให้เหตุผลว่าได้อยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะวันอื่นๆ พ่อกับแม่เธออาจต้องไปทำงานในที่ห่างไกลนานๆ กว่าจะกลับ เธออยู่กับอาม่า วันอาทิตย์เลยกลายเป็นวันแห่งครอบครัวที่เธอ พ่อแม่และอาม่าจะได้อยู่กันพร้อมหน้าทุกคน แม้ว่าจะเป็นวันที่มีกิจกรรมธรรมดาๆ แค่เพียงการได้นั่งดูทีวีและกินข้าวร่วมกันเท่านั้น เธอก็มีความสุขแล้ว
เด็กอีกหลายคนก็ตอบและเสนอแนวคิดต่างๆ กันไป บ้างก็ชอบวันพฤหัสบดี เพราะเค้าได้เล่นดนตรีกับเพื่อน บ้างก็ชอบวันอังคาร เพราะไม่มีเรียนเลข บ้างก็ชอบวันเกิดเพื่อน เพราะเค้าจะได้ทานของอร่อยๆ มากมาย บ้างก็ชอบวันสงกรานต์เพราะได้เล่นน้ำโดยไม่โดนดุ ฯลฯ
แต่มีเด็กอยู่คนนึงที่ตัวเล็กสุดและขึ้นชื่อเรื่องความซน แสบ ซ่า และสร้างวีรกรรมไว้มากมาย จนรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนๆ และคุณครูต่างรู้จักเขากันดี และในวงสนทนาเองก็เงียบกันหมดเพื่อรอฟังคำตอบของเค้า เพราะอยากรู้ว่าเจ้าแสนซนตัวดีนี่จะชอบวันอะไร
“ผมชอบทุกวัน”
เด็กชายตอบด้วยใบหน้าระบายยิ้มกว้าง พร้อมอธิบายสั้นๆ แค่ว่า เพราะเขารู้สึกมีความสุขทุกๆ วัน
คำตอบของเขาไม่แค่สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนในวงสนทนา แต่ยังได้จุดประกายบางอย่างขึ้นในดวงตาของใครหลายๆ คนในที่นั้นพร้อมๆ กัน วันไหนนะที่ฉันชอบ วันหยุด วันที่ได้นอนตื่นสาย วันที่พ่อแม่ไม่อยู่ วันที่ได้ทานอาหารอร่อยที่สุด วันที่ได้ไปเที่ยวในที่ๆ อยากไป วันที่ได้ของขวัญ หรือวันที่ไม่ต้องออกไปไหนไกลๆ
คำตอบของเด็กชายตัวน้อย ได้ทำให้ฉุดคิดและหยุดตั้งคำถามแก่ตัวเอง เพราะคำตอบนั้นอยู่ตรงหน้าเราเองแท้ๆ ไม่ต้องไปหาหรือไขว่คว้าที่ไหน เพียงมองเห็นความสุขในทุกๆ วัน ก็แค่นั้นเอง
เรื่องนี้ให้คะแนนไปเลย 10 คะแนนครับ